Vandaag ga ik een danidumontje doen. Die
indrukken over mijn allereerste , en allicht ook allerlaatste, ervaring met het
Antwerpen Tango Festival 2015 moet ik
kwijt. Net geen Anweirps volkstheater, ja toch !
Aan de ingang, een halfuurtje na het begin
van de milonga, een gelukkig niet te lange rij. Ondanks dat gaat het traag aan de kassa, veel
te traag. De zaal ziet er vanuit dat standpunt al veel te klein uit. Ik besluit
een ticket enkel voor die avond te kopen. 12 €, maar daar krijg ik niet eens
een bloedlelijk AVA-bonnetje voor in de plaats. Een halve meter verder rijkt een dame me een
flauwblauw met witte zwanen en roze hartjes bedrukt polsbandje aan. Of ik een
weekendpas heb gekocht. Ik knik eerlijk van niet en schuif zonder bandje door
tot in de zaal.
Daar is het een ongezellige drukte van
jewelste. De muziek schalmt té luid en té scherp door de zaal. Ook de tanda’s worden niet
gerespecteerd. Ik vind een plekje in een
donker hoekje aan de tafel bij een vriendin. Dat schept ruimte voor een toffe
babbel.
Een uurtje later schuift onze Italiaanse Dj
aan. Ik ken de man van twee jaar geleden, toen hij nà hetzelfde festival bij
mij in Brussel enkele dagen logeerde. Als Dj kende ik hem toen niet. En
gelukkig maar. Ik hou niet zo van commentaar bij elke tanda en tango die wordt
gedraaid. Ik waan me bij de botsauto’s ergens op een kermis. Geef mij toch maar
wat meer sereniteit. Zo lukt het me niet in de sfeer te komen.
Veel gedanst heb ik die avond niet. Toch
dank aan mijn drie danspartners-vrienden
die me een leuke avond bezorgden. Met daar dan nog de hilarische demo’s
bovenop, kon de avond niet meer stuk.
Dani, je hebt wat gemist. Ik had je eigen
reactie graag gelezen !